Op onze tweede dag in Auckland besluiten we de binnenstad achter ons te laten en een wandeling te maken over het “Auckland Vulcano Field”: de vulkanen van Auckland die, al zijn ze uitgedoofd, nog steeds als actief gelden. We twijfelen of we een lange of korte broek zullen aantrekken en weten ook niet helemaal zeker of we een jas mee moeten nemen. Uiteindelijk wordt het een zomerse outfit. Gezien de jetlag doen we het rustig aan en houden we de eerste stop in Albert Park, met een flesje vloeibare kiwi (“Liquid Kiwi”) erbij. Hoewel we op exotische Nieuw-Zeelandse vogels gehoopt hadden, zit het park vol met duiven. Hopelijk komen we later tijdens onze reis nog wat spannende vogels tegen. Langs de universiteit lopen we de stad uit. We hadden al gelezen dat Nieuw-Zeeland een van de meest tolerante landen op aarde is, maar ervaren het nu ook: zo zien we op meerdere plekken ‘kerken’ (gemeenschapshuizen) die een ontmoetingsplaats zijn voor mensen met verschillende religieuze achtergronden. Aangekomen in het park “Auckland Domain”, zien we dat er volop cricket gespeeld wordt – naast rugby een favoriete sport in Nieuw-Zeeland. We pauzeren opnieuw en proberen de spelregels te ontdekken (Wie hoort er bij welk team? Wat is de bedoeling van de drie kleine paaltjes?), maar dat wil nog niet echt lukken. We lopen verder en beklimmen uiteindelijk “Mount Eden”, de hoogste top van Auckland. Op gelijke hoogte met het uitkijkplatform van de Sky Tower in de binnenstad hebben we een prachtig uitzicht over de stad. Na onze wandeling nemen we de bus terug naar het centrum. ’s Ochtends twijfelden we nog over onze kledingkeuze; het gevolg van onze wandeling in de zon is dat we allebei verbrand zijn (en niet zo’n beetje ook). We zaten toch nog een beetje in de Nederlandse wintersfeer… Als twee zielige kreeften komen we terug in het hotel.
Op zondag 18 december is het tijd om Auckland achter ons te laten. We nemen de bus naar het vliegveld om onze huurauto te gaan ophalen en er blijkt een glanzende witte Toyota Corolla voor ons klaar te staan. Nu moeten we er aan geloven: links rijden. Marianne mag eerst. We roepen telkens in koor hardop instructies door de auto: “Linksaf, korte bocht! Rechtsaf, grote bocht! Rotonde: naar rechts kijken of er iets aankomt!”. Het gaat ons allebei opvallend goed af, hoewel we telkens de ruitenwisser in plaats van de richtingaanwijzer gebruiken (dit blijkt iets minder goed af te leren). We rijden zuidwaarts richting Rotorua, door golvende hobbit-landschappen. Inclusief lunchpauze onderweg komen we een paar uur later aan. We waren al gewaarschuwd, maar toch is het een bijzondere en minder prettige verrassing: Rotorua doet zijn bijnaam “Rotten Rua” eer aan, dit is de meest stinkende stad waar we ooit geweest zijn. Overal en continu ruikt het naar rottende eieren, het resultaat van de geothermische activiteit in deze regio. Er stijgen allerlei onplezierige walmen op uit de aarde, wat dan weer wel samen gaat met prachtige landschappen (die we morgen hopelijk kunnen gaan bekijken). Eerst zoeken we even de supermarkt op om wat proviand in te slaan. Daar komen we een paar internationale schappen tegen: er worden o.a. Bolletje beschuit, roggebrood, speculaasmolens en stroopwafels verkocht. Na ons bezoekje aan de supermarkt is de dag alweer grotendeels voorbij en spelen we een spelletje op de hotelkamer, waarna we in het centrum een hapje gaan eten. We slapen voor de eerste keer een hele nacht door: hoewel we rond 06.00u wel klaarwakker zijn (en honger hebben) betekent dit dat we langzaam van onze jetlag af komen!