We slapen uit op onze eerste ochtend in Ohakune. In ons knusse houten huisje nemen we de tijd om een uitgebreid ontbijtje te maken. Ohakune is in de winter één van de populairste wintersportbestemmingen van het Noordereiland en zoals het zo'n oord betaamt doet alles nogal Scandinavisch aan. Omdat Peter nog steeds met de gevolgen van blootstelling aan iets teveel zon kampt, vraagt hij de eigenaren van het motel waar hij misschien een zonnehoedje zou kunnen kopen. Ze komen direct in actie en er worden wel vier verschillende winkels opgebeld.

We rijden naar het bezoekerscentrum van Tongariro National Park en besluiten om een wandeling te maken naar de "Taranaki" watervallen in het park. De wandeling belooft mooie uitzichten op Mount Ruapehu en Mount Ngauruhoe, deze laatste is bekender als "Mount Doom" in the Lord of the Rings. Helaas is vandaag het grootste gedeelte van de bergen in wolken gehuld en moeten we dus onze verbeelding gebruiken. Om dit succesvol te laten verlopen doen we tijdens de wandeling wat Lord of the Rings-imitaties ("my precious...") en overweegt Peter nog even om zijn trouwring in de krater te gaan gooien. Toch maar niet...

Als we weer terug zijn in Ohakune besluiten we nog even de berg (mount Ruapehu) op te rijden met de auto, richting het skigebied. We genieten van een prachtig uitzicht.

Op donderdag 22 december staat de autorit van Ohakune naar Wellington op het programma. Langzaam zien we het landschap veranderen van groen en heuvelachtig naar plat. We zitten een aantal uur in de auto voordat we de hoofdstad van Nieuw-Zeeland bereiken. Eerst zijn we genoodzaakt om een bezoek te brengen aan de vestiging van Hertz (het autoverhuurbedrijf) in het centrum in verband met een lastig probleem: de 12-Volt-stekker van de TomTom zit muur- en muurvast in de auto en we krijgen hem er met geen mogelijkheid meer uit. Zelf hebben we alles al geprobeerd, maar niets werkt en we willen toch graag onze TomTom terug. Met behulp van een schroevendraaier en vooral grof geweld krijgt een monteur hem er uiteindelijk uit. Opluchting!

Ons hotel in Wellington zit midden in het centrum, dus we lopen even de stad in en besluiten de beroemde "Wellington Cable Car" te nemen, naar het uitzichtpunt over de stad. Eenmaal boven aangekomen merken we dat ook de bijnaam van deze stad absoluut terecht is: in "Windy Wellie" waait het altijd hard. Via de botanische tuinen wandelen we terug naar beneden. We nemen nog even een kijkje bij de haven en eten snel iets, waarna we terug gaan naar de hotelkamer om ons om te kleden voor de avond. We rijden naar Zealandia, een natuurpark aan de rand van de stad. Hier gaan we met een gids op "nachtsafari" door het park. Eerst krijgen we wat uitleg over het park en de dieren die er te vinden zijn. Iedereens grootste hoop is uiteraard om een echte kiwi te spotten! De gids legt uit dat we ongeveer 70% kans hebben om een 'little spotted kiwi' tegen het lijf te lopen. We worden allemaal uitgerust met een rode zaklantaarn en gaan op pad. Al snel begint het te regenen, maar in dit geval draagt het juist bij aan ons avontuurlijke gevoel. Voordat het echt donker wordt komen we een aantal inheemse vogels tegen: onder andere de tui (met een opvallend wit verenbolletje op zijn keel) en de takahe (een soort grote, brutale kip met een rode snavel). De duisternis valt in en de dagvogels worden stil. We lopen zo stil mogelijk door het donkere bos. We treffen een paar weta's, gigantische insecten die graag in lege schoenen kruipen. Ze zijn vrij ongevaarlijk, maar zien er nogal angstaanjagend uit. Datzelfde geldt voor een aantal megaspinnen die her en der verstopt zitten. Op een gegeven moment horen we de roep van de ruru, een uil. We vangen een glimp van hem op voordat hij weer weg vliegt. Ook treffen we in een stroompje een enorme aal (die wil je liever niet tegen komen als je lekker aan het zwemmen bent). Door de regen blijkt het moeilijk om de kiwi's te localiseren en ze laten zich vanavond ook niet horen door te roepen. Onze gids doet haar uiterste best, maar het mag niet baten. Helaas moeten we onze safari afsluiten zonder een echte wilde kiwi gespot te hebben. We wisten dat er geen garantie was, maar moeten heel even wat teleurstelling verwerken. Gelukkig hebben we wel genoeg andere exotische dieren gezien. Enigszins verregend stappen we weer in de auto naar het hotel. We slapen heerlijk in ons kingsize bed.

Vandaag gaan we Wellington beter verkennen en morgen is het alweer tijd om met de ferry de overtocht naar het Zuidereiland te gaan maken.