We ontwaken in onze hotelkamer op de 15^de verdieping: dit geeft een spectaculair uitzicht over de haven van Wellington. Zodra we de gordijnen open doen, zien we dat het regent (naast de wind staat Wellington hier ook om bekend). We draaien ons eerst dus nog maar eens om. Vandaag zijn we drie maanden getrouwd, dat moet uiteraard gevierd worden! We staan langzaam op en lopen door de stad richting Cuba Street, een sfeervolle wijk, waar we de tijd nemen om te brunchen. Buiten regent het nog steeds, dus we zitten ook wel erg goed in het gezellige tentje dat we gevonden hebben. Hierna besluiten we een bezoek te brengen aan ‘Te Papa Tongarewa’, het nationale museum van Nieuw-Zeeland (vrij vertaald vanuit het Maori: ‘de plek van schatten van het land’). Het is een enorm museum, er zijn zes verdiepingen met exposities over de geschiedenis, cultuur en natuur van Nieuw-Zeeland. We zien de grootste reuzeninktvis ter wereld (495 kg zwaar), leren over de Maori cultuur, over aardbevingen en over het aandeel van Nieuw-Zeeland in de eerste wereldoorlog. Er vliegen een paar uur voorbij. Inmiddels is het alweer het einde van de middag, dus we begeven ons terug naar het hotel en doffen ons op om vervolgens te gaan eten bij een goed Italiaans restaurant in het centrum.

Op 24 december gaat de wekker vroeg, vandaag staat de overtocht van het Noordereiland naar het Zuidereiland op het programma. We laden alles in de auto, zorgen dat de tank vol zit en leveren de auto in, om daarna onze koffers in te checken op de ferry. Bij de balie hangt een bordje met: “Situatie op zee vandaag”, waarbij de pijl wijst naar “kalm” (de andere opties zijn: ‘mild’, ‘gemiddeld’, ‘harde wind’ en ‘storm’). We bereiden ons dus mentaal voor op een rustige boottocht. We beginnen te varen en al gauw vragen we ons af hoe Nieuw-Zeelanders ‘kalm’ precies bedoelen. De boot schudt alle kanten op en er wordt omgeroepen dat iedereen vooral moet blijven zitten. Marianne staart intensief naar de horizon om alle maaginhoud binnen te kunnen houden. Een mollige Nieuw-Zeelander, uitgedost in kerstpak, loopt rond om te vragen of het goed gaat met alle passagiers en deelt plastic zakjes uit voor het geval dat. Gelukkig verloopt niet de hele boottocht zo onrustig: na ongeveer een uur wordt het inderdaad een stuk kalmer, mogen we weer rondlopen en krijgt iedereen wat meer kleur op zijn gezicht. Een goede gelegenheid voor ons om eens rustig wat trouwfoto’s uit te zoeken voor het album. We komen een heel eind. Na ongeveer drieënhalf uur varen meren we aan in Picton, aan de Noordzijde van het Zuidereiland. We halen onze bagage op en lopen richting het kantoor van Hertz, om opnieuw een witte Toyota Corolla op te halen waar we onze reis mee kunnen voortzetten. Het valt direct op dat we in een ander landschap rijden, alles doet een stuk ruiger aan. Ook rijden we hier op het Zuidereiland regelmatig tussen grote wijngaarden door (dit is de regio Marlborough, waar bekende Nieuw-Zeelandse wijn vandaan komt). Aan het einde van de middag arriveren we in Motueka, waar we hartelijk ontvangen worden. De vriendelijke eigenaar van het motel vertelt ons dat morgen (op eerste kerstdag) alles dicht zit: supermarkten, restaurants, maar ook de watertaxi’s die nodig zijn om naar het Abel Tasman Park te komen. Dat betekent dus dat we weinig van het Abel Tasman Park zullen kunnen zien deze vakantie… we besluiten daarom eerst maar eens naar de supermarkt te gaan om proviand in te slaan voor eerste kerstdag. Dit zal dus vooral een relaxdag worden. Geen probleem, we hebben hier een zwembad in de tuin en het zonnetje schijnt volop. We eten een hapje in het centrum, slapen heerlijk en ontwaken zojuist op eerste kerstdag: het weer ziet er prachtig uit. Merry Christmas everybody!