Ohakune - Wellington

We slapen uit op onze eerste ochtend in Ohakune. In ons knusse houten huisje nemen we de tijd om een uitgebreid ontbijtje te maken. Ohakune is in de winter één van de populairste wintersportbestemmingen van het Noordereiland en zoals het zo'n oord betaamt doet alles nogal Scandinavisch aan. Omdat Peter nog steeds met de gevolgen van blootstelling aan iets teveel zon kampt, vraagt hij de eigenaren van het motel waar hij misschien een zonnehoedje zou kunnen kopen. Ze komen direct in actie en er worden wel vier verschillende winkels opgebeld.

We rijden naar het bezoekerscentrum van Tongariro National Park en besluiten om een wandeling te maken naar de "Taranaki" watervallen in het park. De wandeling belooft mooie uitzichten op Mount Ruapehu en Mount Ngauruhoe, deze laatste is bekender als "Mount Doom" in the Lord of the Rings. Helaas is vandaag het grootste gedeelte van de bergen in wolken gehuld en moeten we dus onze verbeelding gebruiken. Om dit succesvol te laten verlopen doen we tijdens de wandeling wat Lord of the Rings-imitaties ("my precious...") en overweegt Peter nog even om zijn trouwring in de krater te gaan gooien. Toch maar niet...

Als we weer terug zijn in Ohakune besluiten we nog even de berg (mount Ruapehu) op te rijden met de auto, richting het skigebied. We genieten van een prachtig uitzicht.

Op donderdag 22 december staat de autorit van Ohakune naar Wellington op het programma. Langzaam zien we het landschap veranderen van groen en heuvelachtig naar plat. We zitten een aantal uur in de auto voordat we de hoofdstad van Nieuw-Zeeland bereiken. Eerst zijn we genoodzaakt om een bezoek te brengen aan de vestiging van Hertz (het autoverhuurbedrijf) in het centrum in verband met een lastig probleem: de 12-Volt-stekker van de TomTom zit muur- en muurvast in de auto en we krijgen hem er met geen mogelijkheid meer uit. Zelf hebben we alles al geprobeerd, maar niets werkt en we willen toch graag onze TomTom terug. Met behulp van een schroevendraaier en vooral grof geweld krijgt een monteur hem er uiteindelijk uit. Opluchting!

Ons hotel in Wellington zit midden in het centrum, dus we lopen even de stad in en besluiten de beroemde "Wellington Cable Car" te nemen, naar het uitzichtpunt over de stad. Eenmaal boven aangekomen merken we dat ook de bijnaam van deze stad absoluut terecht is: in "Windy Wellie" waait het altijd hard. Via de botanische tuinen wandelen we terug naar beneden. We nemen nog even een kijkje bij de haven en eten snel iets, waarna we terug gaan naar de hotelkamer om ons om te kleden voor de avond. We rijden naar Zealandia, een natuurpark aan de rand van de stad. Hier gaan we met een gids op "nachtsafari" door het park. Eerst krijgen we wat uitleg over het park en de dieren die er te vinden zijn. Iedereens grootste hoop is uiteraard om een echte kiwi te spotten! De gids legt uit dat we ongeveer 70% kans hebben om een 'little spotted kiwi' tegen het lijf te lopen. We worden allemaal uitgerust met een rode zaklantaarn en gaan op pad. Al snel begint het te regenen, maar in dit geval draagt het juist bij aan ons avontuurlijke gevoel. Voordat het echt donker wordt komen we een aantal inheemse vogels tegen: onder andere de tui (met een opvallend wit verenbolletje op zijn keel) en de takahe (een soort grote, brutale kip met een rode snavel). De duisternis valt in en de dagvogels worden stil. We lopen zo stil mogelijk door het donkere bos. We treffen een paar weta's, gigantische insecten die graag in lege schoenen kruipen. Ze zijn vrij ongevaarlijk, maar zien er nogal angstaanjagend uit. Datzelfde geldt voor een aantal megaspinnen die her en der verstopt zitten. Op een gegeven moment horen we de roep van de ruru, een uil. We vangen een glimp van hem op voordat hij weer weg vliegt. Ook treffen we in een stroompje een enorme aal (die wil je liever niet tegen komen als je lekker aan het zwemmen bent). Door de regen blijkt het moeilijk om de kiwi's te localiseren en ze laten zich vanavond ook niet horen door te roepen. Onze gids doet haar uiterste best, maar het mag niet baten. Helaas moeten we onze safari afsluiten zonder een echte wilde kiwi gespot te hebben. We wisten dat er geen garantie was, maar moeten heel even wat teleurstelling verwerken. Gelukkig hebben we wel genoeg andere exotische dieren gezien. Enigszins verregend stappen we weer in de auto naar het hotel. We slapen heerlijk in ons kingsize bed.

Vandaag gaan we Wellington beter verkennen en morgen is het alweer tijd om met de ferry de overtocht naar het Zuidereiland te gaan maken.

Rotorua - Ohakune

We worden vroeg wakker op onze tweede dag in stinkstad Rotorua en besluiten om de dag te beginnen met een bezoekje aan de beroemde "Polynesian Spa". Hier zijn verschillende natuurlijke warmwaterbronnen te vinden. Ook deze baden ruiken enigszins naar rotte eieren, maar alle mineralen in het water schijnen enorm gezond te zijn, dus we knijpen gewoon onze neus dicht en badderen alsof er niets aan de hand is. De Polynesian Spa ligt aan de rand van lake Rotorua, we hebben een prachtig uitzicht. Tegelijkertijd hebben zo'n 200 meeuwen hun nesten gebouwd aan de rand van het meer. We ontspannen dus in de warme baden met als achtergrondgeluid (of eigenlijk: voorgrondgeluid) honderden schreeuwende meeuwen en bekijken hoe er gevochten wordt om de perfecte ingrediënten voor het nest. We weken totdat we rimpelig en helemaal relaxt zijn.

Intussen zijn we trouwens alletwee verkouden geworden, we beleven onze avonturen dan ook flink snotterend (Peter) en hoestend (Marianne). We vermoeden dat dit het gevolg is van 24 uur vliegen en wachten rustig op verbetering.

Na het bezoek aan de Spa rijden we een stukje de stad uit, naar Wai-O-Tapu thermal wonderland. Dit is een park met allerlei natuurlijke fenomenen die het resultaat zijn van de geothermische activiteit in de regio. Zo zien we kokende modderpoelen, stoomwolken die uit de aarde opstijgen en poelen in de meest bijzondere kleuren (fluorescerend geel, knaloranje, lichtgroen) dankzij de mineralen die hier in het water terecht komen. Helaas krijgen we de indrukwekkende "Champagne Pool" niet goed op de foto, door de hoeveelheid stoom die er vandaag continu uit opstijgt (zoek deze vooral even op via Google!). Overal wordt gewaarschuwd om op het pad te blijven, gezien de zuurgraad en hitte van de plassen is het geen pretje om hier mee in aanraking te komen. Ook is de grond buiten de paden instabiel, dat is ook goed te zien aan alle kraters in gekke vormen. Het geheel is heel erg mooi en onheilspellend tegelijkertijd, het is moeilijk voor te stellen dat dit daadwerkelijk natuur is. De aanblik en het geluid van kokende modder blijkt op de één of andere manier heel bevredigend om naar te kijken en luisteren.

Op dinsdag 20 december rijden we van Rotorua richting Tongariro National Park. We stoppen halverwege in het stadje Taupo, waar we eerst een kijkje nemen bij de "Huka Falls", waarna we verder gaan naar "lake Taupo". We verorberen onze lunch met uitzicht opbesneeuwde bergtoppen. Daarna vervolgen we onze autotocht. Onderweg komen we nog een waarschuwingsbord voor kiwi's tegen, helaas laten deze zich overdag nauwelijks zien. Ook zien we op de weg een overvloed aan platgereden "possums" (in het Nederlands: voskoesoes). De Nieuw-Zeelanders zijn er maar al te blij mee dat er zoveel mogelijk exemplaren op deze manier aan hun einde komen: deze diertjes veroorzaken schijnbaar veel overlast door het slopen van vele inheemse boomsoorten en het opeten van eieren van beschermde vogels.

Tegen het einde van de middag komen we aan op onze plaats van bestemming. We doen wat boodschappen en gaan een hapje eten. Vandaag gaan we de natuur in de omgeving hier wat beter verkennen, om morgen alweer door te rijden naar het zuiden van het Noordereiland: Wellington.

Auckland - Rotorua

Op onze tweede dag in Auckland besluiten we de binnenstad achter ons te laten en een wandeling te maken over het “Auckland Vulcano Field”: de vulkanen van Auckland die, al zijn ze uitgedoofd, nog steeds als actief gelden. We twijfelen of we een lange of korte broek zullen aantrekken en weten ook niet helemaal zeker of we een jas mee moeten nemen. Uiteindelijk wordt het een zomerse outfit. Gezien de jetlag doen we het rustig aan en houden we de eerste stop in Albert Park, met een flesje vloeibare kiwi (“Liquid Kiwi”) erbij. Hoewel we op exotische Nieuw-Zeelandse vogels gehoopt hadden, zit het park vol met duiven. Hopelijk komen we later tijdens onze reis nog wat spannende vogels tegen. Langs de universiteit lopen we de stad uit. We hadden al gelezen dat Nieuw-Zeeland een van de meest tolerante landen op aarde is, maar ervaren het nu ook: zo zien we op meerdere plekken ‘kerken’ (gemeenschapshuizen) die een ontmoetingsplaats zijn voor mensen met verschillende religieuze achtergronden. Aangekomen in het park “Auckland Domain”, zien we dat er volop cricket gespeeld wordt – naast rugby een favoriete sport in Nieuw-Zeeland. We pauzeren opnieuw en proberen de spelregels te ontdekken (Wie hoort er bij welk team? Wat is de bedoeling van de drie kleine paaltjes?), maar dat wil nog niet echt lukken. We lopen verder en beklimmen uiteindelijk “Mount Eden”, de hoogste top van Auckland. Op gelijke hoogte met het uitkijkplatform van de Sky Tower in de binnenstad hebben we een prachtig uitzicht over de stad. Na onze wandeling nemen we de bus terug naar het centrum. ’s Ochtends twijfelden we nog over onze kledingkeuze; het gevolg van onze wandeling in de zon is dat we allebei verbrand zijn (en niet zo’n beetje ook). We zaten toch nog een beetje in de Nederlandse wintersfeer… Als twee zielige kreeften komen we terug in het hotel.
Op zondag 18 december is het tijd om Auckland achter ons te laten. We nemen de bus naar het vliegveld om onze huurauto te gaan ophalen en er blijkt een glanzende witte Toyota Corolla voor ons klaar te staan. Nu moeten we er aan geloven: links rijden. Marianne mag eerst. We roepen telkens in koor hardop instructies door de auto: “Linksaf, korte bocht! Rechtsaf, grote bocht! Rotonde: naar rechts kijken of er iets aankomt!”. Het gaat ons allebei opvallend goed af, hoewel we telkens de ruitenwisser in plaats van de richtingaanwijzer gebruiken (dit blijkt iets minder goed af te leren). We rijden zuidwaarts richting Rotorua, door golvende hobbit-landschappen. Inclusief lunchpauze onderweg komen we een paar uur later aan. We waren al gewaarschuwd, maar toch is het een bijzondere en minder prettige verrassing: Rotorua doet zijn bijnaam “Rotten Rua” eer aan, dit is de meest stinkende stad waar we ooit geweest zijn. Overal en continu ruikt het naar rottende eieren, het resultaat van de geothermische activiteit in deze regio. Er stijgen allerlei onplezierige walmen op uit de aarde, wat dan weer wel samen gaat met prachtige landschappen (die we morgen hopelijk kunnen gaan bekijken). Eerst zoeken we even de supermarkt op om wat proviand in te slaan. Daar komen we een paar internationale schappen tegen: er worden o.a. Bolletje beschuit, roggebrood, speculaasmolens en stroopwafels verkocht. Na ons bezoekje aan de supermarkt is de dag alweer grotendeels voorbij en spelen we een spelletje op de hotelkamer, waarna we in het centrum een hapje gaan eten. We slapen voor de eerste keer een hele nacht door: hoewel we rond 06.00u wel klaarwakker zijn (en honger hebben) betekent dit dat we langzaam van onze jetlag af komen!

Amsterdam - Hong Kong - Auckland

Dinsdagmiddag 13 december: we brengen Sjorsje uit logeren naar ons mam. Als ’s avonds de koffers zijn ingepakt en we nog even op de bank zitten, vinden we het toch maar stil in huis. Gelukkig hebben we niet zoveel tijd om daar bij stil te staan, want woensdagochtend om 08.00u nemen we de bus naar station Eindhoven. De trein brengt ons naar Schiphol, waar Marianne – ondanks de primeur van een E-reader tijdens deze vakantie – de verleiding niet kan weerstaan om de nieuwste Harry Potter in papieren versie te kopen.

De kerstsfeer begint zodra we het vliegtuig in stappen: in het vliegtuig hangen kerstkransen. De eerste vlucht van een kleine twaalf uur begint. Films kijken, spelletjes doen, boeken lezen, kruiswoordpuzzels maken, voor ons uit staren, nog meer films kijken… uiteindelijk landen we netjes op tijd in Hong Kong. Omdat we daar voor een paar uurtjes een hotel geboekt hebben, moeten we door de douane. Maar voordat we daar aankomen, lopen we een groot bord met “Temperature Control” en twee controleurs met mondkapje tegen het lijf. Ze hebben een soort waterpistool-achtige apparaten bij zich waarmee ze bij willekeurige mensen het voorhoofd scannen, om te checken of je geen enge ziektes (met koorts) mee Hong Kong in neemt. Peter wordt verzocht zijn pet af te zetten, maar bij nadere inspectie van zijn voorhoofd mogen we gewoon doorlopen. Al snel beginnen we aan ons dutje in Hong Kong; de wekker staat om 13.15u lokale tijd, omdat we uiteraard nog een vliegtuig moeten halen. Erg rustgevend blijkt het niet, tot twee keer toe springt Peter plotseling uit bed, al roepend: “Schat! We hebben het vliegtuig gemist!” Gelukkig blijkt niets minder waar en arriveren we weer keurig op tijd op het vliegveld. Weer zo’n twaalf uur (en vele films, staar-momenten, mini-dutjes en vliegtuigmaaltijden) later landen we op Auckland Airport, waar we soepel door de controle van de douane heen komen. Maar dan moeten de strenge controles nog beginnen: Biosecurity New Zealand. Het zorgvuldig in stand gehouden ecosysteem wordt hier streng bewaakt. Op ons aankomstformulier hebben we al netjes aangegeven dat we wandelschoenen bij ons hebben, hier worden ze aan een grondige inspectie onderworpen. Hoewel we ze in Nederland gepoetst hebben, komen die van Peter niet door de test. Een streng kijkende meneer neemt ze mee naar achteren en komt twee minuten later terug, met Peter’s glanzend schone wandelschoenen, verpakt in plastic.

We zoeken een bus naar het centrum van Auckland en vinden ons hotel. Daar doen we een klein dutje, waar we onszelf met wat moeite weer uit wekken. We besluiten om de stad te gaan verkennen en wandelen rustig door Queen Street richting de haven, waar we in het zonnetje en in de wind wat vissers, zeilboten en ferry’s gade slaan. ’s Avonds zoeken we een restaurantje op, waar we half slapend eten. Twaalf uur tijdsverschil is toch wel even wennen. We duiken rond 22.00u in ons bed en slapen verrassend goed. Vandaag staat nog een dagje Auckland op het programma en morgenvroeg halen we onze huurauto op om richting Rotorua te rijden. We kunnen dus nog heel even afkijken hoe we dat links rijden precies moeten aanpakken!

P.S. Foto’s komen de volgende keer, in het hotel zit er een limiet op het internet dat we mogen gebruiken.