Hong Kong

Eenmaal gearriveerd in Hong Kong, hebben we nog een paar uurtjes over voordat de dag is afgelopen. Op aanraden van een vriendelijke hotelmedewerker begeven we ons naar 'Temple Street' om onszelf direct onder te dompelen in het leven in Hong Kong. De allereerste impressie: DRUK! Vergeleken met Nieuw-Zeeland is dit even een cultuurshock. Rustig op de stoep lopen is er niet bij, we laten ons eerder meevoeren door hordes Chinezen. Voordeel is dat we hier boven de meeste mensen uitsteken en het geheel dus aardig goed kunnen overzien. Aan Temple Street zijn talloze restaurantjes gevestigd. Kris kras door elkaar staan tafels en krukjes op straat. We krijgen een plekje toegewezen en de serveerster overhandigt ons een menukaart met plaatjes. We wijzen aan wat er enigszins veilig uitziet, bestellen een Chinees biertje en het duurt niet lang voordat we heerlijk eten geserveerd krijgen. Hierna nemen we de metro richting de "Ladies Market", een enorm drukke avondmarkt midden op straat. Ook wordt er overal volop gefeest. Op straat wordt met volle overtuiging opgetreden door een bonte verzameling artiesten, de één zingt nog valser dan de ander, met op de achtergrond karaokebanden. Als hoogtepunt van de avond zien we het optreden van een bejaarde Chinees: elke vijf minuten neemt hij een flinke aanloop, waarna hij elegant door een hoepel heen duikt (daarachter ligt dan een flinke stapel kussens). Dit is overigens niet de enige bejaarde Chinees die we zien: overal (ook in Nieuw-Zeeland) zien we Chinese families die hun stokoude verwanten mee op sleeptouw nemen. In een rolstoel, onder dekens, bovenop een berg of middenin de stad: het maakt allemaal niet uit, maar thuisblijven is kennelijk geen optie.
De volgende ochtend staan we op tijd op. We verblijven op de 20ste verdieping van het hotel, desondanks valt het uitzicht tegen. Een dikke deken van smog bedekt de hele stad, een iets minder fraai gezicht. Na nader Internet-onderzoek door ons blijkt de smog vandaag ongeveer 8 keer het toegestane maximum van de wereldgezondheidsorganisatie tebedragen. We gaan er toch op uit en nemen de metro naar de rand van de stad, om daar over te stappen naar de kabelbaan die ons naar het grote Boeddhabeeld zal brengen. Vlakbij een boeddhistisch klooster is hier, bovenop een berg, een enorm beeld neergezet. We brengen ongeveer twintig minuten bungelend door, in een cabine aan een kabel boven de heuvels van de stad. Ons uitzicht is dus enigszins mistig, maar dat mag de pret niet drukken. Zodra we aankomen maken we eerst nog een kleine wandeling door het dorpje op de berg. Koeien zijn heilig voor de monniken die hier wonen. Her en der lopen dus koeien rond, tussen de marktkraampjes en restaurants. Ze vinden het prima als je ze even van dichtbij komt bekijken en vinden het zelf ook erg interessant om te besnuffelen of je misschien nog iets te eten hebt in je tas. Wel staan er meerdere waarschuwingsborden waarop wordt vermeld dat je geen pogingen mag doen om de koeien te berijden (mocht dat idee in je opkomen). We beklimmen de grote trap naar het enorme Boeddhabeeld en staan een tijdje bewonderend te kijken. Daarna brengen we ook een bezoekje aan het klooster, we zien "de hal met tienduizend Boeddha's" en een groot plein waarop mensen wierook aansteken. Op de terugweg besluiten we in plaats van de kabelbaan de bus te nemen. Het wordt een avontuurlijk ritje. We zitten enigszins klem in de touringcar waar hier in China gemakkelijk 5 stoelen naast elkaar passen (in plaats van 4, wat wij gewend zijn). Met zoetsappige Chinese muziek op de achtergrond denderen we van de berg naar beneden. De chauffeur blijft maar gas geven, terwijl er af en toe een koe op het trottoir langs flitst. We houden onze adem in, maar komen heelhuids weer aan - en er sneuvelen ook geen koeien. Vervolgens nemen we nog een kijkje bij een muziekfestival in een park, vlakbij het hotel. We drinken een biertje in het gras (volgens Peter smaakt zijn keus naar natte krant) en luisteren naar Chinese muziek. Als het donker wordt begeven we ons even naar het hotel, om daarna een bekend Chinees restaurant in onze wijk op te zoeken. Meerdere jaren op rij heeft dit restaurant een Michelin-ster gewonnen. Op de laatste plek waar je zo'n restaurant zou verwachten, vinden we het: de derde verdieping van een winkelcentrum. We krijgen opnieuw een menukaart met plaatjes en een formulier waarop we onze bestelling kunnen aankruisen. We eten ons buikje rond voor weinig geld. Het is heerlijk!
Op onze tweede dag in Hong Kong hangen we volop de toerist uit. We beginnen de dag met een tochtje met de Star Ferry naar Hong Kong Island. Voor 25 Hong Kong dollar per persoon (= 30 eurocent) mogen we op de boot naar de overkant. Daarna maken we een "ritje" op de langste roltrap ter wereld (of technisch gezien: de grootste hoeveelheid opeenvolgende roltrappen na elkaar). We nemen de ouderwetse tram naar Victoria Peak, de hoogste berg van de stad en genieten daar van het uitzicht op de skyline (voor zover zichtbaar door de hardnekkige smog). We wandelen door Hong Kong Park en als afsluiter van onze reis gaan we in het grote reuzenrad aan de rand van de haven. Omdat het al donker is hebben we een spectaculair uitzicht op alle lichtjes. We zijn het erover eens dat we een geslaagde huwelijksreis achter de rug hebben. En nu zitten we op Hong Kong airport, netjes te wachten op onze nachtvlucht naar Amsterdam. Tot in Nederland!

Glentanner - Christchurch - Hong Kong

We ontwaken in Glentanner Park Centre en hebben vanuit ons raam direct uitzicht op Mount Cook (en de rest van het gebergte). Aan de hemel is geen enkel wolkje te zien. Dat is fijn wakker worden! We ontbijten en maken ons klaar om richting Mount Cook Village te vertrekken. In dit geval betekent dit dat we zo veel mogelijk lagen kleding aantrekken. Vandaag gaan we een boottocht maken over het gletsjermeer van de Tasman Glacier en we zijn al door meerdere mensen gewaarschuwd dat het daar koud zal zijn. Gisteren gaven de weersvoorspellingen aan dat het ongeveer 5 graden wordt. Voor Marianne wordt het dus een panty onder een broek en alletwee trekken we een shirt, een dikke trui en een jas aan. We rijden de prachtige route naar het dorpje en melden ons bij de tour organisator. Daar moeten we eerst de gegevens van een familielid achterlaten, voor het geval dat we in het gletsjermeer terecht komen of een stuk ijsberg op ons hoofd krijgen. Na een kort ritje met de bus volgt een wandeling naar het gletsjermeer. Ondertussen beginnen we ons af te vragen hoe serieus we het weerbericht hadden moeten nemen, de temperatuur onder al die lagen kleding begint aardig op te lopen. Als we bij het meer aan komen, worden we allemaal in een reddingsvest gehesen - eerst ontdoen we ons dan toch maar van één laag kleding. Na een check of alle vesten goed zitten, mogen we aan boord bij gids Tom. Vol passie vertelt hij over de gletsjer en het enorme effect dat de klimaatverandering op de omgeving heeft. We varen over het meer en zien verschillende drijvende ijsbergen, afgebroken van de gletsjer. Het ijs dat we zien is sneeuw van ongeveer 600 jaar geleden. Vandaag hebben we geluk: we zien live een ijsberg in het water kantelen omdat er zojuist een stuk van is afgebroken. Tom geeft gas met onze boot en we zien diepblauw ijs naar het oppervlak drijven. Hij legt uit dat het niet lang zal duren voordat dit ijs wit wordt, omdat het nu minder onder druk staat. Wij zijn dus de eersten en ook één van de laatsten die het blauw van dit ijs zullen zien. Heel erg gaaf! We varen verder en Tom breekt wat stukken van een kleine ijsberg af, zodat we allemaal een stukje gletsjer kunnen proeven. Het is bevroren vóór de industriële revolutie, dus hartstikke schoon. Tenslotte varen we naar de rand van de gletsjer zelf, een indrukwekkend gezicht. In de tussentijd zitten we zwetend in de boot. Zodra we weer aan land zijn, ontdoen we ons van nog wat meer lagen kleding, het kwik is inmiddels opgelopen tot zo'n 22 graden in de zon (hoezo vijf?). We wandelen terug naar de parkeerplaats en worden door de bus terug gebracht naar de start. We besluiten nog wat langer in het park te blijven en maken een wandeling door het berglandschap naar Kea Point, waar we een magnifiek uitzicht hebben op Mount Sefton. Als bonus horen we plotseling het geluid van onweer: er is geen wolk te bekennen, maar er storten in de verte grote plakken sneeuw naar beneden vanaf de bergtoppen. Dat klinkt hetzelfde als donderwolken, was ons al voorspeld door gids Tom. 's Avonds eten we een hapje in het nabij gelegen Twizel en zitten we nog een tijdje buiten met een biertje en uitzicht op de (schijnbaar) mooiste sterrenhemel van Nieuw-Zeeland.
De volgende ochtend stappen we weer in de auto en typen we bestemming "Christchurch" in op de TomTom. We stappen in de auto en houden onze eerste stop bij Lake Tekapo. Dit meer is net zo turquoise blauw als Lake Pukaki. We drinken koffie met iets lekkers en brengen een bezoekje aan het kerkje "van de goede herder". In plaats van een altaarbeeld is er in dit piepkleine kerkje gekozen voor een groot raam in de achtergevel, met een panoramisch uitzicht op het meer en de bergen. Het is zo druk met mensen dat het onmogelijk is om een goede foto te krijgen, maar Google vooral even op "Church of the good shepherd". De rest van de route naar Christchurch is relatief saai, we rijden door veel platte weilanden (die kennen we wel!), er is weinig te zien. We geven dus gas en wachten geduldig totdat Christchurch dichterbij komt. Eenmaal daar aangekomen checken we in.
Het is alweer het einde van de middag, dus we begeven ons nog even naar het stadscentrum. Daar zien we nog heel duidelijk de gevolgen van de aardbeving van 2011. Een groot gedeelte van de stad bestaat uit bouwplaatsen, afgesloten gebouwen en hijskranen. Tegelijkertijd verrijzen er op verschillende plekken nieuwe, moderne gebouwen en borden met meerjarenplannen. Het is een indrukwekkend gezicht. We eten en duiken op tijd ons bed in. Om 03.15u gaat de wekker, om onze vlucht van 05.30u van Christchurch naar Auckland te kunnen halen. Enigszins slaperig halen we die. Vanuit het raampje zien we de zon opkomen. Daarna moeten we rennen om onze volgende vlucht naar Hong Kong te halen. En dan begint de ruim 11-uur durende reis weer, inclusief films, series, vliegtuigmaaltijden, veel turbulentie en een vliegtuig-wachtcirkel voordat we kunnen landen. Maar we zijn er, inmiddels ingecheckt en wel. Vandaag is er niet heel veel tijd en energie meer over, maar morgen en overmorgen gaan we de stad uitgebreid verkennen.

Aramoana - Glentanner

We worden wakker op onze eerste ochtend op de boerderij en krijgen van gastvrouw Sally een ontbijtje geserveerd. Ze vraagt ons vriendelijk of we misschien wat roerei lusten. Nou, graag! 10 minuten later krijgen we van een trots kijkende Sally half rauwe eieren op brood geserveerd. Tsja... Zo snel mogelijk werken we het dan toch maar naar binnen. Gelukkig is er ook nog brood met jam. We kijken naar buiten: het regent en is ongeveer 12 graden. Gehuld in een shirtje, vest en regenjas begeven we ons naar buiten om eerst een kijkje te nemen op het terrein. Lammetje Hillary vormde gisteren een uitzondering: de overige schapen hebben duidelijk geen zin om met ons te knuffelen en rennen telkens chagrijnig weg.
We stappen in de auto zonder vastomlijnde plannen voor de dag. Na een stukje rijden komen we het "Orokonui wildlife ecosanctuary" tegen. We besluiten naar binnen te gaan en zien dat er toevallig over 10 minuten een rondleiding door het park begint. We schrijven ons in en blijken de enigen te zijn. Dat betekent dat we een privétour krijgen door gids Sue, die ons enthousiast meeneemt. Op voorhand geeft ze aan dat we vandaag misschien weinig dieren zullen zien door het slechte en koude weer. Niets blijkt minder waar: we zien de Tuatara, een geelgestippelde "skink" en heel veel verschillende vogels: de bellbird, de Zuidereiland-kaka, de tui. Zelfs de takahe (inclusief twee jonkies) laat zich zien. De gehele takahe-populatie in Nieuw-Zeeland bestaat uit zo'n 300 exemplaren en met die in Zealandia erbij, kunnen we concluderen dat we dus al ongeveer 2 procent van alle takahe op aarde hebben gezien. Door al onze vragen en het enthousiasme van Sue, loopt de rondleiding flink uit. Ze vraagt zich nog even hardop af of Peter misschien werkt in het vakgebied, gezien al zijn vragen en opmerkingen over de planten en dieren. Nee, hij heeft gewoon een fascinatie voor vreemde feitjes. Aan het einde van de tour gaat de beleving van het park nog even wat verder: Sue stopt ons wat bladeren toe waar we op mogen kauwen. Dat doen we vol overgave, waarna we eindigen met een verdoofde tong. Blij roept Sue: "Ja! Deze plant werd door de Maori gebruikt als pijnstiller!" Dat weten we dan ook weer. Gelukkig is de verdoving maar tijdelijk van aard. We stappen weer in de auto en hebben ons inmiddels kunnen ontdoen van de regenjassen: voorzichtig komt het zonnetje tevoorschijn. Onze volgende bestemming zijn de Moeraki Boulders: grote stenen bollen op het strand. Dit zijn geen rotsen, maar bollen die zich in miljoenen jaren om een organische kern heen gevormd hebben (vergelijkbaar met parels). Het is een ingewikkeld verhaal, maar het ziet er vooral bijzonder uit. Hierna rijden we nog een stukje verder door richting het Noorden, naar Oamaru, waar we een nieuwe poging doen om een kolonie geeloogpinguïns te zien. Samen met een groep andere mensen staan we een tijd ingespannen naar het strand te staren. Ook vandaag blijven de pinguins echter verborgen. We eten in Oamaru en rijden weer terug naar de boerderij.

De volgende ochtend is het alweer tijd om onze reis te vervolgen, vandaag staat er een lange autorit op het programma. We beginnen de dag met een ontbijtje zonder ei en stappen in de auto. Via het binnenland rijden we de toeristische route richting Aoraki Mount Cook. We zien opnieuw prachtige landschappen, de Clyde Dam (een dam die met waterkracht voor een deel van de Nieuw-Zeelandse stroomvoorziening zorgt) en een aantal plekken waar (delen van) Lord Of The Rings-films zijn opgenomen. We eten de lekkerste worteltaart op aarde in Alexandra, de ‘hoofdstad’ van de regio (inwoneraantal: ongeveer 6000) en hebben de weg op grote stukken helemaal voor onszelf. Op het laatste stuk van onze route hebben we het mooiste uitzicht dat we deze hele vakantie ooit gezien hebben: we rijden richting Aoraki Mount Cook, met aan de rechterkant ‘lake Pukaki’, een turquoise gletsjermeer. Bij het bordje “Peter’s lookout” moeten we uiteraard nog even stoppen. We arriveren op het vakantiepark waar we twee nachten zullen verblijven en koken voor onszelf, waarna we ’s avonds nog even genieten van het briljante uitzicht op de bergen. Vandaag gaan we die nog wat beter bekijken. Nog twee dagen, dan vliegen we alweer naar Hong Kong.

Te Anau - Dunedin - Aramoana

Op de laatste dag van 2016 gaat de wekker op tijd. We stappen in de auto en zetten eerst koers richting het zuiden van het Zuidereiland. We hebben geen tijd om dit hele gebied (the Catlins) te zien en moeten dus met pijn in ons hart veel overslaan, maar we rijden vandaag wel naar Nugget Point. Dit is een steile landpunt aan de oceaan, met een eenzaam vuurtorentje dat ruim 100 meter boven het water uittorent. Het regent en het waait hard, dus met onze regenjassen stevig dicht geknoopt leggen we het wandelpad naar het uitzichtpunt af. Het is een indrukwekkend gezicht. Hierna nemen we nog even een kijkje bij het vlakbij gelegen strand. Elke middag rond 15.00u komt hier een zeldzame kolonie geeloogpinguïns aan land. Op het moment dat wij er zijn is het ongeveer 13.00u, dus wij fantaseren ze er maar bij. Vervolgens rijden we door naar Dunedin. We checken in bij ons hotel, frissen ons op en lopen de stad in. We eten bij een gezellige pub waar livemuziek gespeeld wordt en daarna begeven we ons naar het Octagon: het centrale plein in de stad, waar een groot Oud & Nieuw-evenement gaande is. We bestellen een biertje achter het hek bij een van de kroegen: er geldt hier een streng alcoholverbod op straat. Er mag wel gedronken worden, maar dus alleen als je met je glas achter het hek blijft. Er is veel beveiliging die nauwlettend in de gaten houdt of de regels worden nageleefd. We raken aan de praat met een groepje Nieuw-Zeelanders die hier in Dunedin wonen. Het duurt niet lang voordat het bijna twaalf uur is en er wordt op het plein gezamenlijk afgeteld. Om precies 12 uur gaat er een enorm kanon af en wordt er (gezien de Schotse achtergrond van de stad) op een doedelzak een typisch Schots lied gespeeld: “Auld Lang Syne”. De melodie hiervan is bij ons beter bekend als “Nederland, oh Nederland” en dit is dan ook de versie die wij luidkeels meezingen. Vervolgens is er een vuurwerkshow. Onze nieuwe Nieuw-Zeelandse vrienden willen ons graag meenemen naar een (volgens hen) gezellige pub, dus we laten ons overhalen en bevinden ons al snel op een gezellig feestje. We doen wat dansjes en drinken wat biertjes.

Op 1 januari kost het ons wat moeite om onze ogen open te doen. Buiten schijnt de zon en uiteindelijk krijgen we onszelf zover om de deur uit te gaan voor een rustig, laat ontbijt. Daarna wandelen we door de stad. Winkelen zit er vandaag niet in, op 1 januari zijn vrijwel alle winkels gesloten. Dunedin was in de 19^de eeuw de rijkste stad van het land: er werd vlakbij goud gewonnen en Dunedin lag aan de dichtstbijzijnde haven. Deze rijkdom is terug te zien in alle chique gebouwen. We bekijken het stadhuis, de kathedraal en het beroemde treinstation van Dunedin (dat ook wel wordt beschreven als het mooiste treinstation ter wereld). Ook brengen we nog een bezoekje aan het ‘Otago Settlers Museum’, waar we van alles leren over de eerste bevolking van Nieuw-Zeeland. ’s Avonds gaan we uit eten en we liggen op tijd weer in bed.

De volgende dag staat eerst een bezoekje aan Otago Peninsula op ons programma: het schiereiland van Dunedin. Het is maar twintig minuten rijden vanuit het stadscentrum en plotseling staan we midden in de natuur. We rijden eerst helemaal naar het uiterste puntje van het schiereiland, naar het Royal Albatross Centre. Nergens anders ter wereld leeft een kolonie albatrossen zo dicht bij de bewoonde wereld. We rijden weer verder richting een stukje strand, waar we wandelen tussen de zonnende zeeleeuwen en -honden die her en der verspreid liggen. Ze vallen soms nauwelijks op tussen de bruine rotsen. Volgens de waarschuwingsborden kunnen deze dieren heel chagrijnig worden wanneer je te dicht in hun buurt bent en kan het zomaar gebeuren dat je wordt toegebruld door een exemplaar waar je iets te dichtbij komt. Vandaag blijven ze allemaal heerlijk ontspannen. Op een andere plek op het schiereiland houden we een picknick, waarna we doorrijden naar de boerderij waar we twee nachten zullen verblijven. We worden hartelijk welkom geheten en krijgen onze kamer gewezen, met een prachtig uitzicht op het water. Direct mogen we ook kennis maken met Hillary het lammetje, die helaas geen moeder schaap meer heeft om voor hem (ja, Hillary is een hij) te zorgen. Dit betekent dat hij de fles krijgt en Marianne is vandaag de gelukkige. Hillary is gulzig en binnen een minuut is de fles tot op de bodem leeg. Wat een schatje! De dag is alweer bijna voorbij en we gaan een hapje eten en duiken het bed in. Vandaag gaan we vanuit de boerderij de omgeving verkennen en morgen rijden we weer het binnenland van het Zuidereiland in.

P.S. Ook hier werkt het internet maar moeizaam mee, dus foto’s gaan niet lukken. Die volgen later!

Wanaka - Te Anau

In Wanaka beginnen we onze ochtend met een bezoek aan Puzzling World. Als twee blije kinderen doorkruisen we de ruimtes met allerlei optische illusies. De meeste lol hebben we in de kamer waar alles voor het oog recht lijkt, maar in werkelijkheid 15 graden helt. Dit is een nogal rare ervaring voor je hersenen en we worden er na vijf minuten ook een beetje misselijk van. Vervolgens is het tijd voor het levensgrote doolhof. Vooraan het doolhof staat op een bordje aangegeven dat het gemiddeld 30 tot 60 minuten kost om er uit te ontsnappen. We zouden onszelf niet zijn als we dit niet als een serieuze uitdaging zouden beschouwen, dus we zetten de timer op onze telefoon aan en betreden strijdvaardig het doolhof. Al snel weten we niet meer zo heel goed waar we zijn, maar precies 42 minuten later bereiken we enigszins oververhit de uitgang. Tenslotte blijken hier zelfs de wc's een leuke attractie te vormen (zie foto's). We stappen weer in de auto en zetten koers richting Te Anau. De weg die we rijden maakt onderdeel uit van de "Southern Scenic Route" van Nieuw-Zeeland. Opnieuw zien we veel prachtige vergezichten met bergen, meren, bloemen en (veel!) schapen onder een stralend zonnetje. Tegen het einde van de middag arriveren we bij ons motel in Te Anau. We hebben drukke dagen achter de rug, dus we vinden dat we voor onszelf de jacuzzi bij het motel mogen boeken. Daar stomen en badderen we een heerlijk ontspannen uurtje in. Vervolgens gaan we voor een zelfbereid avondmaal dat we opeten in het avondzonnetje.

De volgende dag staat een boottocht op de Milford Sound, de bekendste fjord in de regio, op onze planning. Het stadje waar we verblijven, Te Anau, is de plaats die het dichtst bij Milford Sound ligt: 120 kilometer verderop. We moeten dus eerst de enige weg afleggen die er naartoe leidt, de Milford Road. Gelukkig staat deze weg op de lijst van werelderfgoed en kunnen we dus onze ogen uitkijken. Langs de hele route is geen telefoonnetwerk of tankstation, maar wel zijn er imposante bergpanorama's, paarse bloemenzeeën, mooie bossen en spiegelende meren. Aan het einde van de weg treffen we het hoogste gebergte van Fiordland: de Darran Mountains, met een hoogte van ruim 2700 meter. Onderin de rotswand zit een klein gaatje: de Homer Tunnel (1,3 kilometer) waar we doorheen zullen moeten om onze bestemming te kunnen bereiken. Onze reisgids zegt over de tunnel: "Hij is niet verlicht en hij lekt. Wie in Europa zijn reisroute uitstippelt aan de hand van de uitkomsten van veiligheidstests in tunnels, is hier aan het verkeerde adres." Juist. We slikken even en rijden dan toch maar de rotswand in. Gelukkig duurt het niet erg lang voordat we weer licht zien verschijnen aan de andere kant. We zijn snel bij Milford Sound en stappen op de boot. De twee uur durende tocht door de fjord is prachtig. Één van de gidsen vertelt dat we geluk hebben met het weer. Heel vaak is het hier regenachtig en grijs, maar vandaag schijnt de zon en is de lucht grotendeels blauw. Dat zorgt voor talloze fotomomenten en magnifieke vergezichten. Op het dek waait het enorm, we moeten onze zonnebrillen/pet/telefoons goed vasthouden om te voorkomen dat ze in het water belanden. Als een medepassagier op een onbewaakt moment toch zijn pet ziet wegvliegen, wordt deze even later vakkundig door de bemanning opgevist. Afsluiter van de boottocht is een klein bochtje langs de 155 meter hoge Sterling Falls. De kapitein waarschuwt: iedereen die buiten op het dek staat, wordt nat! Peter neemt het niet al te serieus en denkt dat het wel mee zal vallen (Marianne staat inmiddels al half binnen en krijgt nog van hem te horen dat ze zich niet zo moet aanstellen). 20 seconden later heeft hij de tweede douche van de dag te pakken: helemaal doorweekt. Nu komt de flinke wind wel even goed uit. We meren weer aan en zoeken de auto op, om opnieuw de Homer Tunnel en de rest van de weg te trotseren.Weer terug in Te Anau eten we in het centrum, waarna we weer naar het motel wandelen en daar in de tuin een tijdje kletsen met een paar Nieuw-Zeelanders die in Te Anau oud en nieuw komen vieren.Zo wordt het alweer snel bedtijd en vertrekken we vandaag richting Dunedin (spreek uit: dunNIEdun), aan de Zuidoost-kant van het Zuidereiland, om daar 2016 te gaan afsluiten.

Hokitika - Fox Glacier - Wanaka

We beginnen de dag in Hokitika met een bezoek aan het National Kiwi Center. Nog steeds hebben we namelijk niet helemaal kunnen verwerken dat we tijdens onze avondtocht in Zealandia geen wilde kiwi's hebben gezien. Hier wonen een paar exemplaren die niet meer in het wild kunnen leven. Omdat kiwi's dus 's nachts actief zijn, bevindt hun verblijf zich in de kelder van het complex en is er weinig licht. Onze ogen moeten even wennen, maar dan is het eindelijk zo ver: we zien een harige, bolle, excentrieke vogel enthousiast heen en weer rennen, terwijl hij zijn (haar?) lange snavel telkens in de grond steekt, op zoek naar lekkere hapjes. Het is een bijzonder gezicht en Peter suggereert dat het ook een verklede kip zou kunnen zijn (zo in het schemerdonker), maar uiteindelijk zijn we er van overtuigd dat kiwi's toch echt bestaan.

We beginnen aan onze route richting Fox Glacier en houden een stop in het twee inwoners tellende plaatsje Pukekara, bij het Bushman's Centre. Dit is een souvenirwinkel, tentoonstelling en restaurant ineen. Op aandringen van de eigenaar kijken we een film in jaren 90-stijl over de hertenjacht- en vangst in de regio. Deze is niet bestemd voor de ogen van Marianne Thieme. Op Chuck Norris-achtige wijze zien we stoere mannen uit helikopters bovenop grote herten springen. Verder zien we nog een heuse possum, dit keer niet in platte vorm op de weg, maar in levende lijve in een hok. Hij ziet er zo aandoenlijk uit dat we ons haast niet kunnen voorstellen dat deze beestjes de meest vernietigende plaag van Nieuw-Zeeland vormen. In het bijbehorende café worden possum-burgers en maaltijden van andere wilde dieren geserveerd. Wij gaan toch maar voor een tosti ham-kaas.

We rijden verder, vandaag helaas weer met de ruitenwissers op de hoogste stand. We bevinden ons in een regenwoud en dat zullen we weten ook. Deze kant van het Zuidereiland heeft evenveel regendagen als het oosten, hoewel het daar een stuk droger is. Dat komt doordat de regenbuien die hier vallen, vrijwel altijd gigantisch zijn. Een door de bergen kronkelende snelweg (maximumsnelheid: 100, gemiddelde haalbare snelheid: 45) brengt ons naar onze volgende bestemming op de route: Franz Josef Glacier. Op de parkeerplaats treffen we de derde inheemse inwonersoort van vandaag: een Kea. Dit is een grote, groene, brutale bergpapegaai. Kea's staan bekend om hun talent voor het slopen van autobanden en andere onderdelen. Gelukkig lijkt deze vooral geïnteresseerd in onze appels en minder in onze zijspiegels. We wandelen door het regenwoud naar het uitzichtpunt op de Franz Josef Gletsjer en zijn aangenaam verrast als de wolken net even wijken op het moment dat wij daar aan komen. Het uitzicht op de gletsjer is spectaculair. We staan een tijdje stil te kijken. Daarna dalen we weer af en vervolgen we onze weg naar Fox Glacier, onze eindbestemming van vandaag. We wandelen nog een stukje rondom Lake Matheson en eten een pizza in het centrum.

Onze ochtend in Fox Glacier beginnen we met een zelfgemaakt ontbijtje en daarna een wandeling naar de Fox Gletsjer. De beklimming naar het uitzichtpunt is steil, maar de moeite waard. Ook hier hebben we een fenomenaal uitzicht. Peter daalt de berg weer af als een volleerd alpinist, Marianne heeft iets meer tijd nodig op de steile helling met losliggende stenen, maar uiteindelijk komen we weer veilig bij de auto. We rijden verder en het landschap lijkt per kilometer mooier te worden. Van de Westkust rijden we nu in de richting van de Southern Alps. We lopen flink wat vertraging op omdat we telkens weer mooie uitzichtpunten tegen komen waar we toch echt even moeten stoppen. Aan het einde van de middag komen we aan in Wanaka. Omdat er in ons hostel net een buslading backpackers is gearriveerd, duurt het inchecken ongeveer een uur. Zodra we onze koffers op de kamer hebben, trekken we allebei een korte broek aan (het is hier ineens weer 25 graden!) en wandelen we naar Lake Wanaka. We hebben een mooi uitzicht op het blauwe meer met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Als we het toch een klein beetje koud krijgen, zoeken we een restaurant op waar we wat lekkere biertjes drinken en wat eten. Zo zit de dag er alweer snel op. Vandaag rijden we weer verder, met als eindbestemming Te Anau, waar ons onder andere een boottocht over de fjorden te wachten staat.

Motueka - Hokitika

Op eerste kerstdag schijnt de zon al een tijdje voordat wij onze ogen open doen. We staan rustig op en beginnen een ontbijtje klaar te maken. Er wordt aangeklopt: de eigenaren van het motel en hun zoon staan voor de deur. We krijgen een enthousiast "merry christmas" toegewenst en ook nog twee cakejes en , een doosje chocolade cadeau. Kei leuk! We zitten direct in de kerstsfeer. Buiten eten we ons ontbijt op, met als achtergrondgeluid the Sound of Music, die bij onze buren op het hoogste volume staat. Nog meer kerstsfeer! Omdat vandaag dus alles dicht is, kunnen we niet zoveel ondernemen en daar wijden we ons dan ook volledig aan: we lezen een boek, spelen wat spelletjes, maken hapjes voor onszelf en nemen 's middags een duik in het zwembad, waarna we rustig opdrogen in de zon. Als de dag ten einde loopt koken we en eten we een brownie als toetje, omdat het Kerstmis is.

Op tweede kerstdag staat er opnieuw een flinke autorit op het programma. We rijden van Motueka naar Westport (aan de Westkust van het Zuidereiland, om vervolgens langs de kust af te zakken naar Hokitika. We maken relatief weinig kilometers in veel tijd, doordat we vrijwel continu door bergachtig gebied rijden (met veel bochten waar de adviessnelheid 25 of 35 km/u is). Op veel plekken is er geen netwerk voor onze telefoon. Het landschap is prachtig en afwisselend (kust, bergen en palmbomen) met talloze uitzichtpunten.

We rijden een stukje om zodat we de kolonie zeeberen kunnen bewonderen die in het wild leven aan de kust vlakbij Westport. Dit blijkt een bijzonder goed tijdverdrijf: we aanschouwen duellen die gepaard gaan met luid geschreeuw, zonnende zeeberen en baby's die met hun moeder knuffelen. We stappen weer in de auto en rijden verder naar onze volgende stop op de route: de 'Pancake Rocks' in Paparoa National Park. Dit zijn een soort stenen 'pannenkoeken' van 30 miljoen jaar oude, over elkaar geschoven afzettingen (van kalk en klei). Het is een opvallend natuurfenomeen en we kijken onze ogen uit. We stappen weer in de auto voor het laatste stuk van onze reis van vandaag. Zoals al eerder, passeren we ook nu meerdere "one lane bridges": eenbaans-bruggetjes, waarbij je dus goed in de gaten moet houden of er tegenliggers in zicht zijn. Dit keer treffen we een extra bijzondere: een lange eenbaans-brug inclusief spoorrails. Het zicht valt een beetje tegen, maar voor zover we kunnen zien komt er geen trein én geen tegenliggers. Met enigszins ingehouden adem trotseren we de brug succesvol.
Daarna arriveren we al snel in Hokitika en vinden we ons hotel. We eten in het centrum van het stadje en duiken op tijd (eerst) ons bad en (daarna) ons bed in, morgen staan we weer vroeg op.

Wellington - Motueka

We ontwaken in onze hotelkamer op de 15^de verdieping: dit geeft een spectaculair uitzicht over de haven van Wellington. Zodra we de gordijnen open doen, zien we dat het regent (naast de wind staat Wellington hier ook om bekend). We draaien ons eerst dus nog maar eens om. Vandaag zijn we drie maanden getrouwd, dat moet uiteraard gevierd worden! We staan langzaam op en lopen door de stad richting Cuba Street, een sfeervolle wijk, waar we de tijd nemen om te brunchen. Buiten regent het nog steeds, dus we zitten ook wel erg goed in het gezellige tentje dat we gevonden hebben. Hierna besluiten we een bezoek te brengen aan ‘Te Papa Tongarewa’, het nationale museum van Nieuw-Zeeland (vrij vertaald vanuit het Maori: ‘de plek van schatten van het land’). Het is een enorm museum, er zijn zes verdiepingen met exposities over de geschiedenis, cultuur en natuur van Nieuw-Zeeland. We zien de grootste reuzeninktvis ter wereld (495 kg zwaar), leren over de Maori cultuur, over aardbevingen en over het aandeel van Nieuw-Zeeland in de eerste wereldoorlog. Er vliegen een paar uur voorbij. Inmiddels is het alweer het einde van de middag, dus we begeven ons terug naar het hotel en doffen ons op om vervolgens te gaan eten bij een goed Italiaans restaurant in het centrum.

Op 24 december gaat de wekker vroeg, vandaag staat de overtocht van het Noordereiland naar het Zuidereiland op het programma. We laden alles in de auto, zorgen dat de tank vol zit en leveren de auto in, om daarna onze koffers in te checken op de ferry. Bij de balie hangt een bordje met: “Situatie op zee vandaag”, waarbij de pijl wijst naar “kalm” (de andere opties zijn: ‘mild’, ‘gemiddeld’, ‘harde wind’ en ‘storm’). We bereiden ons dus mentaal voor op een rustige boottocht. We beginnen te varen en al gauw vragen we ons af hoe Nieuw-Zeelanders ‘kalm’ precies bedoelen. De boot schudt alle kanten op en er wordt omgeroepen dat iedereen vooral moet blijven zitten. Marianne staart intensief naar de horizon om alle maaginhoud binnen te kunnen houden. Een mollige Nieuw-Zeelander, uitgedost in kerstpak, loopt rond om te vragen of het goed gaat met alle passagiers en deelt plastic zakjes uit voor het geval dat. Gelukkig verloopt niet de hele boottocht zo onrustig: na ongeveer een uur wordt het inderdaad een stuk kalmer, mogen we weer rondlopen en krijgt iedereen wat meer kleur op zijn gezicht. Een goede gelegenheid voor ons om eens rustig wat trouwfoto’s uit te zoeken voor het album. We komen een heel eind. Na ongeveer drieënhalf uur varen meren we aan in Picton, aan de Noordzijde van het Zuidereiland. We halen onze bagage op en lopen richting het kantoor van Hertz, om opnieuw een witte Toyota Corolla op te halen waar we onze reis mee kunnen voortzetten. Het valt direct op dat we in een ander landschap rijden, alles doet een stuk ruiger aan. Ook rijden we hier op het Zuidereiland regelmatig tussen grote wijngaarden door (dit is de regio Marlborough, waar bekende Nieuw-Zeelandse wijn vandaan komt). Aan het einde van de middag arriveren we in Motueka, waar we hartelijk ontvangen worden. De vriendelijke eigenaar van het motel vertelt ons dat morgen (op eerste kerstdag) alles dicht zit: supermarkten, restaurants, maar ook de watertaxi’s die nodig zijn om naar het Abel Tasman Park te komen. Dat betekent dus dat we weinig van het Abel Tasman Park zullen kunnen zien deze vakantie… we besluiten daarom eerst maar eens naar de supermarkt te gaan om proviand in te slaan voor eerste kerstdag. Dit zal dus vooral een relaxdag worden. Geen probleem, we hebben hier een zwembad in de tuin en het zonnetje schijnt volop. We eten een hapje in het centrum, slapen heerlijk en ontwaken zojuist op eerste kerstdag: het weer ziet er prachtig uit. Merry Christmas everybody!